زاده شدن ماه مدینه

در کوچه‌های سنگفرشِ مدینه، وقتی بوی یاسمنِ بهشت با نسیم سحرآمیزِ «ذی القعده» درآمیخت، آسمان شهر پیامبر(ص)، ستاره‌ای تازه بر پیشانی کشید. ستاره‌ای که نامش را «علی» نهادند؛ فرزند موسی بن جعفر(ع)، هشتمین اختر تابناکِ آسمان ولایت. مادرش «نجمه» بود، زنی از تبار پاکان که خوابِ رسول خدا(ص) را در آغوشِ واقعیت پروراند. شکوفه‌های سپیدارانِ مدینه، آن شب، سرشار از بوی عطرِ قدسیِ میلاد شدند. گویی کوثر، جاری در رگ‌های زمین، شرابی از نور را در کامِ هستی ریخت تا جهان، طعمِ «رِضا» را بچشد؛ نامی که بعدها مَهِ ایمان شد بر انگشتریِ دل‌های تشنه. از نخستین نگاه‌های علی بن موسی(ع)، سکوتِ مدینه شکسته شد. گهواره‌اش، نه از چوب که از شاخه‌های زیتونِ حکمت ساخته شده بود و لالایی‌های مادر، ترجمه‌ای از آیه‌های مُنزل بود. در هر نفَسِ او، نشانی از «اَلّا بِذِکرِ اللهِ تَطمَئِنُّ القُلوب» موج می‌زد. گویی زمین، پس از سالیان انتظار، بالاخره نفس راحتی کشید؛ زیرا می‌دانست این کودک، روزی پناهگاهِ غریبانی خواهد شد که کاروانِ اندوهشان، پایانی ندارد. میلادش، نه تنها زادروزِ یک انسان، که تولدِ دریایی بود که در هر قطره‌اش، گوهرِ صبر و دانایی می‌درخشید. آری، علی ابن موسی الرضا(ع) آمد تا چراغی باشد در تاریک‌ترین گذرگاه‌های تاریخ؛ چراغی که شعله‌اش، از خورشیدِ رسالت روشن می‌گیرد و تا همیشه، راهنمای کاروانِ عشق خواهد ماند. «سلام بر تو ای آینه‌ی تمام‌نمای رضای خدا! روزت مبارک، ای که نامت، نشانِ رضایتِ زمین و آسمان است.»